بر
اساس نظریه روان کاوی، انتقابل متقابل در زمانی صورت می گیرد که درمانگر
شروع به مطرح کردن تضاد های حل نشده خودش به درمانجو بکند. برای اولین بار،
فروید در سال ۱۹۱۰ این موضوع را مطرح کرد.
انتقال تضاد های درمانجو به درمانگر یک بخش نرمال و عادی از درمان روان
پویشی می باشد. با این وجود، تشخیص انتقال متقابل و انجام دادن موارد ضروری
برای بی اثر نگه داشن آن بر عهده درمانگر می باشد.
هر چند که اکثر افراد بر این باورند که انتقال متقابل یک مورد گریز
ناپذیر و حتمی می باشد، ولی در صورتی که به شکل مناسبی مدیریت نشود، می
تواند زیانبار باشد.
با این وجود، برخی از منابع با انجام یک بررسی مناسب نشان دادند که
انتقال متقابل می تواند نقش خلاقانه ای را در روابط درمانی ایفا کند.
چهار مورد وجود دارند که منجر به نشان دادن و ایجاد انتقال متقابل می شوند:
۱٫ ذهنی: مسائل حل نشده خود درمانگر علت آن می باشد (در صورت پیدا نشدن می تواند خطرناک باشد)
۲٫ عینی: واکنش درمانگر نسبت به رفتارهای ناسازگار درمانجوی خودش علت این مورد می باشد (می تواند برای فرآیند درمانی مفید باشد)
۳٫ مثبت: درمانگر نقش حمایتی زیادی دارد، تلاش زیادی می کند که درمانجوی
خودش را همراهی کند و موارد موجود بیش از حد را افشاء می کند (می تواند
برای فرآیند درمانی مضر باشد)
۴٫ منفی: درمانگر در مقابل احساسات ناراحت کننده به صورت منفی واکنش
نشان می دهد، شامل انتقادی بودن بیش از حد، و مجازات کردن یا نپذیرفتن
درمانجو می باشد.
انتقال متقابل به صورت قابل توجهی در مورد درمانگران تازه کار شایع می
باشد، به همین دلیل است که ناظران دقت زیادی به کار درمانگران تازه کار می
کنند و به آنها کمک می کنند که به خودآگاهی بیشتری دست پیدا کنند.
انجمن سلامت روانی با درخواست از متخصصان با تجربه برای نظارت بر کار
درمانگران تازه کار و راهنمایی کردن آنها در صورت نیاز، از این متخصصان
تازه کار حمایت می کند.
هدف از این کار به جای از بین بردن انتقال متقابل به صورت کلی، عبارت از استفاده کردن از احساسات موجود به صورت خلاقانه می باشد.
ادامه مطلب :
انتقال متقابل در درمان
درباره این سایت